خداحافظ مرد روزهای شاد ما ( 1 )

مهدی حلاجیان

نشریه ی شماره 26 ساحل دریا

هر چند اجل مهلت نداد تا با او نیز بسان برخی دیگر از نزدیک به گفت و گو بنشینیم اما بر خود لازم دانستیم که پس از رحلت این سید جلیل القدر به قدر « یادبود » ذکری از او در نشریه قلم زنیم.

سید محمد تقی سجادی فرزند سید یعقوب در آبان 1314 دیده به جهان گشود. تحصیلات حوزوی خود را در رودسر ، قزوین و قم پی گرفت و هم زمان نیز به تحصیل در مدارس دولتی پرداخت. ایشان در مدارس رامسر و قم  ادامه ی تحصیل داده و در کارشناسی رشته ی الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران فارغ التحیل شدند. دوره ی معادل کارشناسی ارشد را نیز در رشته ی ادبیات فارسی دانشسرای عالی به اتمام رساند.

روح تحقیق گر و علم گرای ایشان همیشه در کاوش بود و در عرصه ی نویسندگی آثار ارزشمندی از خود به جای گذاشت . کتاب های زندگی حضرت فاطمه ی زهرا سلام الله علیها ، بلای صیهونیزم ، پیدایش و تداوم صیهونیزم ، تاریخ و جغرافیای تاریخی رامسر ، تاریخ حکومت های محلی در کرانه های جنوبی دریای خزر  و ترجمه ی آمنه مادر پیامبر از کتاب های منتشر شده ی او بود و نوشته هائی از قلم ایشان که هنوز به زیور طبع آراسته نشده است مانند صرف و نحو عربی ، اخلاق در اشعار سعدی و ...در کارنامه ی تالیفات او می درخشد.

سجادی در 1339 ازدواج و از این ازدواج صاحب 5 فرزند 3 دختر و دو پسر شد. وی به منظور خصوصیت اخلاقی ذاتی اش ، خوشروئی و محبت به مردم در سال 1354 مجوز دفتر ازدواج در رامسر را اخذ کرد.

از سال 1354 تا پایان زندگی دنیائی اش او و زوج های جوان های بی شماری ،  شاهد قرائت زیبای خطبه ی عقد توسط او بودند و لحظات شیرین زندگانی بسیاری از شهروندان رامسر با ندای « ازدواج سنت پیغمبر است و هر که از آن سرپیچی کند ازمن نیست او » پا به خانه ی بخت گذاشته اند.

سجادی با قرائت 13384 خطبه ی عقد زوج های جوان شهرستان رامسر ، حاضر در پیوند زناشوئی حدود نیمی از شهروندان شهرستان رامسر بود. او اولین خطبه ی عقد را در تاریخ دهم اردی بهشت 1354 و آخرین خطبه ی عقد را در تاریخ 19 آبان 1392 برای زوج های جوان قرائت کرد. مرگ او در ماهی رخ داد که به لحاظ اخلاقی نیز مدیون وعده ی خواندن خطبه ی عقد زوج های جوان نباشد.

سجادی در آموزش و پرورش رامسر نیز از خود برای فرزندان آتیه ی شهر در ارایه ی دروس عربی و دینی خاطره های ماندگاری به یادگار گذاشته است.

در همه ی موارد فوق آن چه از او کمتر گفته شده است اخلاق حسنه ، حسن سلوک ، ایمان پاک و زلال ، صبر و شکیبائی و احترام خالصانه به دیگران است. مخالفت با اشتهار و معروفیت از بارزترین خصوصیاتش بود و بدین لحاظ خانواده اش دوست نداشتند در اعلامیه های ترحیم و مراسمش از  خصوصیاتش ذکر شود.

کار ارزشمند تالیف کتاب « تاریخ و جغرافیای تاریخی رامسر » او از کتاب های مرجع و ماندگاری است که مبنای تحقیق و پژوهش بسیاری از علاقه مندان شده است.

سید محمد تقی سجادی در آبان 1392  در 78 سالگی رخ در نقاب خاک در کشید و انبوه دوست دارانش را در ماتم فرو برد.

به مناسبت درگذشت این دانشمند فرزانه با چهار تن از روحانیون شهر مصاحبه ی کوتاه انجام شده است که در پی می آید.

سید جلیل مرتضوی امام جمعه ی شهرستان رامسر گفت : در مدت کوتاه حضورم در رامسر نتوانستم آن چنان که شایسته بود با ایشان هم نشین شوم و در ملاقاتی در منزل ایشان و چند نماز جمعه با ایشان دیدار کوتاه داشته ام. آن چه از ایشان در یک جمله بتوانم بگویم این است که او « سید مردمی » بود.

محمد اسحق جوری گفت : در یک جمله ی کوتاه که بتوانم همه ی خصایصش را بگویم این است که او محقق ملائی بود ، متواضع و دانشمند بود ، تلاشگر و خستگی ناپذیر بود. اخلاق حسنه و تحقیقاتش مشهور بود و رامسر را به همه ی رامسری ها و ایرانیان شناساند. تلاش او برای معرفی و شناخت امام زاده ها ، آثار باستانی و نشانه های رامسر هرگز از تاریخ این شهرستان حذف نخواهد شد.

غلام حسن تسخیری گفت : لب خندان و بشاش او همیشه در خاطره ی آن هائی که با او آشنایند خواهد ماند.به دیگران خیلی احترام می گذاشت ، همیشه در خوشی ها و لحظات شاد و شیرین ، شریک مردم بود. بدین خاطر هیچ گاه تن به دایر کردن دفتر طلاق نداد. احترام او به همه ی شهروندان خصوصا روحانیون مثال زدنی است.

صفر قاسمی گفت : مرد بزرگ ، آن قدر این مرد بزرگ بود که نمی توانم وصفش کنم. خوش صحبت ، خندان ، دارای طبع بلند ، زحمتکش برای زنده نگه داشتن فرهنگ منطقه ف متعصب در حفظ میراث فرهنگی ، صبور و متین.

وی افزود: در زمان تصدی اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی رامسر تصمیم به برگزاری نکوداشت از ایشان شد. به ایشان گفتم : نگاهی عمیق به من کرد و گفت: شما شوخی می کنید یا جدی می گید؟ من زنده ام و هنوز نمرده ام .

خلاصه پس از کلی توضیح بنده و انکار و نپذیرفتن ایشان ، با اشاره به جدی بودن اراده ، قرار شد این مراسم برگزار شود. به احترام تعدادی دعوت نامه به ایشان داده شد تا اعضای درجه ی یک خانواده و برخی را که می خواهد دعوت نماید. در روز مراسم تالار همایش هتل رامسر مالامال از جمعیت شد اما از خانواده ی ایشان بجز چند آشنائی که اداره مستقل برایشان دعوت فرستاده بود ، کسی نیامد.

پس از پایان مراسم به ایشان گفتم : حاج آقا دعوت نامه ها را نداده بودی ؟ با تغییر در چهره اش و با همان تواضع و مهربانی همیشگی اش گفت : من در مقابل انسان های بزرگی مثل آشیخ علی اکبر الهیان و دیگر بزرگان احساس حقارت و کوچکی می کردم. بدین خاطر هیچ دعوت نامه ای را توزیع نکردم.

سجادی گنجینه ای بود که رامسر از دست داده است و تاسف می خورم که مرگ او تلنگری به متولیان فرهنگی شهرستان رامسر نزد و به نظرم مجالس برگزار شده در شان ایشان نبود.