مقام معلم

سخن مدیر مسوول نشریه ی « ساحل دریا » شماره ی 35  ؛  اول اردی بهشت ماه  1393

اول مهر 57 را فراموش نمی کنم. با کیفی سیاه رنگ ، کت و شلواری طوسی با نقطه های سیاه ریز و دست در دست دو برادرم احمد و محمد و همگام با بچه های محل در هوائی پائیزی ؛ مسیر لپاسر به ابریشم محله را پیمودم و اولین روز آموختن را در دبستان شهید بحری ( اردیبهشت )  جشن گرفتم. حیات مستطیلی و کلاس های در یک ردیف بالای سکوئی به ارتفاع یک مترقرار داشتند. کلاس دقیقا در بالای پله های وسط حیات قرار داشت. قدم در کلاس خانمی با صورت مهربان گذاشتم ...

 بی شک بسیاری از تحصیلکرده های امروز رامسر ، الفبا را از شادروان صفاتیان فراگرفتند و پله های بعدی آموزشم با شادروان عذرا تقی پور،  سمامی ، سعیدی ، پهلوان یلی و ... بود.

ادای دین به آموزگاران ، دبیران و اساتید سخت و مشکل است .  اما قدم در راهی نهاده ام که واگویه ی نظرات مردم و مسوولین باشد. شاید بخشی از دینم به جامعه از این طرق ادا شود اما هرگز نمی تواند پاسخگوی زحمات ارزشمند آموزگاران باشد ؛ آن گاه که حضرت علی علیه السلام می فرمایند : « هر کس کلمه ای به من بیاموزد ، یک عمر مرا بنده ی خود کرده است » هر لحظه به این نتیجه می رسم که تک تک مردم آموزگارانی بوده اند که هرکدام به طریقی در رشد و ترقی فرزندان جامعه موثر بوده اند ؛ سهم هرکس به اندازه ی توشه ای است که بر می چیند و به یقین در این مختصر نمی توان برای آنان ، ادای دین کامل نمود.

همه ی مردم در جای خود « جایگاه معلمی » دارند اما « مقام معلم » فقط برای آموزگاران باقی می ماند. شاد باش این روز در آغازین روزهای شکوفائی بهار نارنج ها پیشکش کوچکی است از آن همه رنج کشیدن های آموزگاران.

12 اردی بهشت بزرگداشت مقام معلم است و هر کس به اندازه ی دین خود به آموزگاران باید با آن ها مهربانی کند و صمیمانه ترین شادباش ها را تقدیمشان کند.

همه ی مردم شهر و منطقه نهضت سپاس از آموزگاران را در این اردیبهشت بهاری در پیش گیرند ، خصوصا آموزگارانی که بازنشسته شده اند و آرام آرام از ذهن ها دور شده اند. این کمترین هدیه ی بهاری برای خادمان تعلیم و تربیت در جامعه است.