وحدت ؛ نیازتوسعه ی کتالم و سادات شهر است

محمد رضا بهرامی دبیر سرویس منطقه رامسر  نشریه ی ساحل دریا

بر کسی پوشیده نیست ،کتالم و سادات شهر که از شهرهای شهرستان رامسر هستند از لحاظ توسعه در رده ی مناسبی قرار ندارد و باید پرسید به راستی چه کسی ما را به عقب کشانده است؟ و یا به زبان بهتر چه چیزهایی باعث شده است ما در جایمان بنشینیم و شاهد توسعه روز افزون شهرهای همجوارمان ، علی رغم وجود مواهبت طبیعی و خدادادی بیشتر از آن ها در این دو شهر ، باشیم؟

بی شک مسولان کشوری همواره دغدغه محرومیت زدایی و فقرزدایی از مناطق مختلف کشور را داشته ، دارند و خواهند داشت. اما به نظر می رسد آنچه پای ما را همواره در پیشرفت و توسعه لنگ می کند ، خود ما و فرهنگ غلط حاکم بر شهرها ی ما باشد

.

باید قبول کرد که پیشرفت و توسعه هر منطقه ای در گرو احساس مسولیت و توسعه فکری مردمان همان منطقه است.

فرهنگ قبیله ای و عشیره ای که امروز دیگر کاربرد پیشین خود را از دست داده است و جز ضرر و زیان مضاعفی که به بار می آورد در مقابل منافع بسیار محدودی که برای اشخاصی خاص دارد ، ره آوردی را به همراه ندارد

.

کشور عزیزمان ایران در راستای وعده جمهوریت خود ، بنا بر قانون اساسی ، به مردم اجازه داده در برخی تصمیم گیری های شهر خود صاحب نظر باشند ، اما فرهنگ قومیت گرایی ما ( کتالم وسادات شهر لحاظ شدن در تصمیم گیری ها ) ، آن را تبدیل به یک جنگ بین دو شهر کتالم و سادات شهر کرده که نتیجه اش ، نیندیشیدن به مصالح هر دو شهر است .

چندی قبل از تایید صلاحیت  کاندیداهای کتالم و سادات شهر شاهد به وجود آمدن دسته بندی های قومی و لشکر کشی های محله ای در کتالم و سادات شهربودیم ، و این  ریش سفیدان و برخی پیشکسوتان  هستند که احتمالا با حمایت از برخی کاندیدهای خاص “ تقریبا ” رای منطقه را دستخوش تغییر می سازند

.

نگارنده به عنوان عضو کوچکی از جامعه خبری شهرستان در نشست ها و جلسات مختلف تصمیم گیری ها ، برای کاهش نامزدهای شورای شهر به حداقل نصاب و تصمیم گیری آسان و معقولانه  برای مردم حاظر بودم .

هر چند برخی اوقات افراد خاصی که حاظر در جلسه بودند ، برخوردهای ناشایستی با حقیر به عنوان یک خبرنگار داشتند ، ولی علی رغم تایید حرکت گردهم آوری مردم و حساس کردنشان نسبت به انتخابات شورای شهر و صیقل دادن درخواست های آنان از نامزدهای شورای شهر، شاید باورتان نشود ، اگر در جلسه کتالم بودم گردانندگان آن جلسه سادات شهری را متجاوز به حقوق کتالم معرفی کردند و به شرکت کنندگان جلسه اخطار حالت تهاجمی گرفتن نسبت به سادات شهری ها و نامزدهای سادات شهری دادند و بالعکس در جلسه سادات شهری ها ، کتالمی ها را ظالم و متجاوز به حقوق خودمعرفی کردند که در طول دوران به وجود آمدن این دو شهر چشم طمع به منابع و مواهب  سادات شهرها  را داشتند و همیشه به آنها ظلم کردند.

هیچ گاه عقلانی ، به نامزدهای مطرح نگریسته نشد و در پایان در گوشه و کنار از زبان نامزدها و برخی از افراد فعال شنیده شد که هرکس دارای محله ای بزرگتر و دارای خانواده گسترده تر باشد دارای رای بیشتری است و کسی که در ضعف کمی افراد منطقه باشد باید به ناچار میدان را با شکست ترک کند ولو اینکه افکارش کاراتر، دغدغه اش بیشتر و انگیزه اش برای توسعه منطقه پر رنگتر باشد

.

بالطبع حضور نخبگان با تحصیلات دانشگاهی و تجارب مدیریتی به هیچ وجه حق ورود به میدان رقابت را ندارند زیرا جلسات شبانه ریش سفیدان و پیشکسوتان به آن ها به هیچ عنوان روی خوش نشان نمی دهد و به ناچار باید گوشه ای نشسته و شاهد بلواهای محله ای و قدرت نمایی های منطقه ای باشند!

 این چه فرهنگ زننده ای است که ما سال هاست دست از آن برنمی داریم؟ و این چه حضوری است که واپس زدگی را نصیب ما می کند و فردای انتخابات ، احتمالا نماینده منتخب را به ناچار و با اجبار پاسخگو و وامدار افراد خود می کند نه نیازهای هر دو  شهر و احتیاجات مردم آن

.

البته و هزار البته نگارنده هرگز از زحمات نمایندگان دلسوزی که همواره مصلحت مردم وتوسعه شهر را مد نظر قرار دادند منتقد نیست و همواره مراتب سپاس گزاری جهت تلاش های آن ها را با افتخار اعلام می دارد هرچند از دل این فرهنگ بیرون آمده باشند و هرچند حضور این نمایندگان تایید کننده فرهنگ غلط حاکم بر انتخاب در شهر های ما نیست.

 آن چه که این فرهنگ را بتواند از جامعه سنتی ما بزداید مطمئنا حضور و ورود نخبگان تحصیل کرده در مراکز دانشگاهی در هر دو شهر بدون لحاظ قومیت گرایی آن ها به عرصه های سیاسی و اجتماعی است که می توانند با نحوه ی نگاهی که به اجتماع اطراف خود و نگرشی که به عقب ماندگی جامعه خود دارند موثر  باشد

.

ایجاد تشکل های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی با ساختار سازمان یافته تشکیلاتی خود که حتما مورد حمایت قانون هم هست می تواند بهترین راه برای امروزی کردن فضای حاکم بر این فرهنگ باشد. لزوم اعتماد به نفس داشتن و نترسیدن از ورود به چنین تشکلاتی و متعاقبا ورود به عرصه های سیاسی که مورد حمایت قانون اساسی و قوانین عادی است از مقدمات لازم برای نخبگان دانشگاهی که خواهان تاثیر گذاری بر فضای فرهنگی جامعه ای که فرهنگ سنتی و محله ای دارد و فقر روز افزون را به ما هدیه می کند ؛  می باشد.

 در پایان نگارنده معتقد است آن چه امروز بیش از هرچیز جامعه فرهنگی ما لازم دارد داشتن جسارت نخبگان همراه با شعور و نگاه علمی است که دغدغه پیشرفت منطقه خود را دارند و راه کار آن را تغییر فضای فرهنگی جامعه سنتی می دانند.

به امید عملی شدن این آرزو که دور از ذهن نیست