دانستن و ندانستن

" مردم می دانند چه نمی خواهند " اما  " نمی دانند چه می خواهند"

ابوذر باقرسلیمی

کارشناس ارشد تهیه کنندگی تلویزیون

نتایج انتخابات مجلس در هشت دوره گذشته در تنکابن ، رامسر و عباس آباد نشان می دهد نماینده  ساکن بهارستان در هر دوره ؛ برای دور بعد باید با صندلی سبز آن خداحافظی کند و آن را به دیگری بسپارد.

این امر نشان از عدم رضایت مردم این دیار از عملکرد نماینده می باشد. هر چند جعفر قلی راهب و ابوالفتح نیکنام دو دوره نماینده این دیار بودند اما نه برای دو دوره متوالی. همین قانون برای مجلس محلی " شورا " هم صادق است ؛ اگر نگاهی به نتایج آن بیندازیم ترکیب شورا در هر  دوره با یک خانه تکانی اساسی مواجه است که نشان می دهد نمایندگان مردم در شورا نیز نتوانسته اند انتظارات آنها را بر آورده نمایند و این یعنی " مردم میدانند چه نمی خواهند "

****

اما از آن طرف ، اگر از ایشان بپرسید که از نمایندگان تان در مجلس و شورا چه انتظاراتی دارید کمتر کسی را می توان یافت که از نمایندگان خود همان وظایفی را بخواهد که قانون به آنها داده است ؛ مثلاً از نماینده مجلس انتظار کارهایی را دارند که در حیطه ی مسئولیت مدیران اجرایی شهرستان است و از شورا انتظار کارهایی که " شهرداری " موظف به انجام است را دارند و این یعنی " مردم نمی دانند چه می خواهند" اما این انتظار و آرزو چرا هیچ گاه براورده نمی شود و در هر دوره انتخابات همه در جستجوی فردی جدید می گردند تا به او اعتماد کنند و همواره این " دور "و " تسلسل" بی پایان و باطل ادامه دارد که نهایتی بر ان  متصور نیست.

****

اولین دلیلی که می توان بر آن یافت " خود کاندیداها "هستند که شعارهایشان میتنی بر وظایف قانونی شان نیست ؛ مثلاً در این دوره کاندیدایی این شعار را سر داده که شهر رامسر چرا پارکینگ عمومی طبقاتی ندارد و یا چرا باغ های جلوی هتل رامسر به حال خود رها شده است و اگر ایشان رای مردم را به دست آورد بر این امر اهتمام می ورزد اما برای یک بار از خود نپرسیده چرا شورای فعلی برای تحقق این امر کاری را صورت نداده است در حالی که رییس آن " مهندس عمران " است؟!! آیا او فقط اولین فردی است که این مسئله را دیده و کلید آن در دستان اوست؟!! هرگز این چنین نیست؛ بلکه این را باید در" عدم واقع بینی " کاندیداها  در انتخاب شعار جست چرا ایشان و امثال ایشان هنوز محدودیت ها و امکانات موجود شهر را کندو کاو نکرده اند که مثلاً با 8 میلیارد و 400میلیون تومان بودجه شهرداری رامسر در یک سال که دو و نیم میلیارد تومان آن برای هزینه های جاری و حقوق کارکنان آن صرف می شود نمی توان دست به چنین کارهایی زد والا شورای فعلی به چنین کاری اهتمام می ورزید.

****

دلیل دوم " مردم " هستند که رای خود را بر اساس" قومیت" به افراد می دهند نه بر اساس برنامه و دیدگاههای  آنها. این بحث قومیت در انتخابات مجلس به " رامسری " و " تنکابنی " تقسیم می شود و این که این بار نوبت یک رامسری است که صندلی بهارستان را از ان خود کند و یا ما " تنکابنی ها" اجازه نمی دهیم یک " رامسری" وارد مجلس شود  از شعارهایی است که در هنگام تبلیغات مجلس از سوی ستادهای انتخاباتی افراد بسیار شنیده می شود از مصادیق آن است و در انتخابات شورا  این تقسیم بندی به " محلات " می رسد نگاه کنید به عنوان نمونه در سه دوره پیشین انتخابات شورای شهر رامسر  هر فردی که از " لات محله " ( خیابان شهید بهشتی)  برخاسته رای اول شورای شهر رامسر داشته است.

 به گونه ای شده که تمام آن آرمان های زیبا در روز رای گیری به کناری نهاده می شود  و به زمین می افتد و رای براساس قومیت به صندوق ریخته می شود و فردای روز انتخابات باز آن آرمان ها مطالبه می شود و معیار عملکرد افراد در شورا همان آرمان ها هست.

 برای یک بار هم شده باید از خود پرسید سهم من در عقب ماندگی و یا توسعه نیافتگی شهر با این روش رای دادن چند درصد است؟!!!

 بگذارید خاطره ای نقل کنم:" در انتخابات قبلی شورا فردی به شعبه اخذ رای مراجعه کرده بود و اسم کسی را که می خواست به او رای دهد را نمی دانست و فقط می دانست که او نوه فلان کس است پس از دقایقی با هم فکری افراد مجری اخذ رای در آن شعبه فهمیده شد که منظور او کیست "

****

عامل سوم " تمرکز رسانه " های تاثیر کذار کشور درموضوعاتی است که  عموماً در تهران می گذرد ؛ تحلیل محتوای  صدا وسیما ، روزنامه ها ی سراسری ، سایت ها و... نشان می دهد که اکثر مطالب رسانه های کشور حول و حوش مسائلی است که در پایتخت می گذرد و کمتر آن ها علاقه مند هستند به موضوعات شهرستان ها بپردازند. این امر سبب می شود که توجه شهروندان کشور به موضوعات تهران جلب شود و نگاه ایشان را از مسائلی که در اطراف ایشان اتفاق می افتد منحرف سازد به طور مثال : شهروندان رامسری یا تنکابنی می توانند با جزییات کامل کاندیداهای شورا یا نمایندگی تهران را نام ببرند و این که از چه جناحی هستند اما اگر از ایشان بخواهید که مثلاً آقای " الف " از کاندیداهای حوزه رامسر ، تنکابن و عباس آباد  به کدام جناح تعلق دارد شاید به آن دقتی که در مورد کاندیداهای تهران صحبت می نمایند نمی توانند در مورد او توضیح دهند و به همین دلیل است از کاندیداهای طرفدار دولت انتظار استیضاح وزرا را در مجلس دارند.

 این در حالی است که پرقدرت ترین رسانه در بین رسانه های ملی ، جهانی و محلی ، "رسانه های محلی" است که هم نتوانسته و هم نخواسته این خلاء را پر کند.

نتوانسته به دلیل این که نگاه تحلیلی به موضوعات نداشته و به عمق ماجرا ورود نکرده و خبر و حوادث را  فقط کلام مسئولین می داند؛

نخواسته چون از لحاظ مالی ، از باب رپرتاژ آگهی وابسته به دولت و مسئولین اجرایی است که به صورت ناخودآگاه با آنان وارد چالش خواهد شد.

 در کنار همه ی دلایل بالا ، هم زمانی انتخابات ریاست جمهوری ، مجلس و شورای شهر و روستا در 24 خرداد امسال یکی دیگر از مواردی است که به اوضاع دامن می زند ، پرداختن بیش از حد به انتخابات ریاست جمهوری و گذشتن آسان از کنار انتخابات شورا  و میان دوره ای مجلس در رسانه ها موجب می شود که مردم نتوانند به گزینه اصلح در شورا و مجلس برسند و به مانند کسی که در یک روز چند امتحان دارد و فقط برای پاسخ دادن به یک امتحان آماده شده و ناچار است دروس دیگر را به گونه ای از سر بگذراند.

پس باید طرحی نو دراندازیم.